Pałac Wojanów.

 

Zanim zacznę wędrówki po bocznych i mniej znanych dróżkach Dolnego Śląska, opowiem o moim najulubieńszym miejscu, o prawdziwej perełce. Jak dla mnie najpiękniejszy i najbardziej fotogeniczny pałac, którego liczne wieżyczki przypominają budowle z baśni o prawdziwych księżniczkach.

 Pałac Wojanów położony jest między pasmem Rudaw Janowickich, a Kotliną Jeleniogórską. W dolinie pełnej równie okazałych budowli. Pałaców, zamków i dworków z bogatą historią okraszoną ciekawymi legendami.

Historia pałacu sięga XIII wieku, a jego liczni właściciele pochodzili z najznamienitszych rodów, między innymi Schaffgotschów i Zedlitzów. Nazwisko tego drugiego jeszcze wiele razy będzie się pojawiać w moich opowieściach o Dolnym Śląsku. Myślę, że największy rozwój pałacu rozpoczął się, kiedy jego właścicielką została córka ówczesnego króla Prus, Luiza. Fryderyk Wilhelm III, w 1839 roku zakupił pałac, folwark oraz ogromny park, dla swojej najmłodszej córki. Dzięki temu rodzina władała całą okolicą. Tata miał w posiadaniu Mysłakowice, a wujek Karpniki. Wojanów był prawdziwie arystokratyczny. Swoje stopy postawili tam między innymi brat Luizy król Fryderyk Wilhelm IV i siostra Aleksandra Fiodorowna, żona cara Mikołaja I. Natomiast dzieci Luizy i Fryderyka zrobiły karierę na dworach Szwecji, Danii i Albanii.

Ród pruski był właścicielem Wojanowa do 1908 roku, a później majątek podzielił los podobnych mu budowli. W czasie drugiej wojny światowej przebywali w nim przymusowi robotnicy z fabryki papieru w Dąbrowicy. Największym zniszczeniom uległ oczywiście w czasach PGR-ów. Dopiero w roku 2005 zaczęła się jego odbudowa. Trzeba przyznać, że w imponującym stylu.

Pałac i zabudowania folwarczne przekształcono na hotel, restauracje i SPA. Wędrówkę można zacząć od darmowego parkingu zarówno dla gości, jak i turystów. Na dziedzińcu, miedzy zadbanymi trawnikami, pełnymi różnobarwnych kwiatów, pyszni się zabytkowa fontanna.

To, co mnie zachwyca w tym miejscu to smak z jakim odnowiono zabytkowe wnętrza. Stare miesza się z nowym, ale to nowe nie zaburza architektury i stylu. W holu pałacu na powitanie można się przejrzeć w okazałym lustrze lub wyfroterować buty.

Uważając jednak by nie urazić spoglądających znad kominka dawnych właścicieli, Luizy i Fryderyka.

W jednej z wielu restauracji można zjeść obiad w iście królewskim stylu.

Ponieważ ceny są godne miejsca, zamawiamy jedynie kawę i wygodnie rozsiadamy się na tarasie. Z niego to rozpościera się widok na zadbany, rozległy park, z jednej strony graniczący z Bobrem. Na tym właśnie tarasie usłyszeliśmy opowieść o nieszczęśliwej, romantycznej miłości i ukrytym skarbie. Ponieważ mamy wyjątkowe szczęście do ciekawych ludzi i tym razem znaleźliśmy swojego przewodnika, a raczej on znalazł nas. Starsza pani, zapewne mieszkanka z okolicy, kiedy zobaczyła nasze zainteresowanie miejscem, przysiadła się i zaczęła snuć opowieść sięgającą czasów sprzed drugiej wojny światowej.  Otóż w latach 1927-1945 właścicielami obiektu byli niemiecki konsul oraz wrocławski wydawca gazety Kammer. Podobno między Kammerem, a pokojówką, która była Żydówką wybuchł namiętny romans. Po zakończeniu  wojny wszyscy opuścili pałac. Pokojówka natomiast zanim uciekła z Wojanowa, w stawie lub gdzieś w rozległym ogrodzie schowała biżuterię i srebra, które dostała od kochanka. Miała nadzieję, że kiedyś po nie wróci. Niestety nikt ich do tej pory nie odnalazł. Nie wiem ile jest w tym prawdy, być może tyle ile w każdej legendzie, ale przecież  jak przystało na prawdziwy pałac i ten musi mieć taką historię.

Staw ten dawniej miał kształt serca.

 

Po przekroczeniu mostka wchodzimy w krainę niezwykłych, zabytkowych drzew i równiutko przyciętych trawników, a także kamiennych rzeźb. W czasach, kiedy drzewa nie były jeszcze tak wyrośnięte, z wyższych kondygnacji pałacu rozciągał się widok na Bóbr, Karkonosze, z górująca Śnieżką, a także na sąsiadujący pałac Łomnica.

 

 

 

Najpiękniejszy widok jest od strony parku.

 

 
 
 

 Za każdym razem odkrywamy w tym miejscu coś nowego, pewnie dlatego, że właściciele nieustannie je rozbudowują, próbując przywołać klimat zamierzchłych czasów. Przez przypadek trafiamy do ogrodu francuskiego, który sąsiaduje z restauracją. Okolony jest murem, w który wbudowano elementy dawnej architektury pałacu.

 

 

 

 

Pałac jest miejscem otwartym nie tylko dla gości hotelowych. Właściciele, warto tu wspomnieć, że jest to firma polska, szeroko otwierają podwoje dla turystów i okolicznych mieszkańców. Przyciągają ich nie tylko możliwością zwiedzania, ale i licznymi imprezami, które organizują z wielkim rozmachem. Są to koncerty, wystawy, a także rodzinne pikniki w przypałacowym parku. Przez cały rok można tam znaleźć coś dla siebie. Myślę, że słusznie zapracował na swój sukces i chyba na trwałe rozmyło się moje pierwsze wrażenie z tego miejsca. Spalone budynki, zawalone dachy, a park wywrócony wręcz do góry nogami, stan, który raczej nie dawał nadziei na poprawę.

  

Ale już dość gadania, zapraszam do zwiedzania. Więcej zdjęć możecie obejrzeć tutaj